Η ψυχοθεραπεία στη συστημική πρακτική αναφέρεται στη διαδικασία που συμβαίνει κατά τη συνάντηση δύο «ειδικών», ενός ανθρώπου (ή ανθρώπων) – πελάτη που ζητά βοήθεια κι ενός ανθρώπου – θεραπευτή που προσφέρει την εμπειρία, τις γνώσεις και ένα οργανωμένο πλαίσιο επικοινωνίας και ψυχοθεραπευτικής σχέσης για την ανακούφιση από τον ανθρώπινο πόνο, για την αναζήτηση απαντήσεων στα διλήμματα της καθημερινότητας, για τη διέξοδο από τα υποκειμενικά αδιέξοδα της ζωής, για την αντιμετώπιση της προσωπικής κρίσης.

Το παιδί τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται να σηκώνει ένα μεγάλο φορτίο που δεν είναι δικό του. Δεν του ανήκει και ούτε επέλεξε να το κουβαλά. Από την περίοδο που το παιδί χαρακτηριζόταν ως καλό – κακό, φρόνιμο – άτακτο, έξυπνο – χαζό περάσαμε στην περίοδο όπου, με τη μεσολάβηση της επιστήμης της Ψυχολογίας του Παιδιού, μεταφέραμε την εστίαση στις συμπεριφορές. Οι συμπεριφορές έγιναν νέες κλίμακες διάγνωσης και πλέον η «υπερβολική» κίνηση ενός παιδιού έγινε υπερκινητικό παιδί, η «δυσλεξία» έγινε δυσλεκτικό παιδί και μία σειρά άλλες περιγραφές συμπεριφορών έγιναν επίθετα και χαρακτήρισαν το σημερινό παιδί.