του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Άνθρωποι με τους οποίους μιλάω στο γραφείο μου, μου περιγράφουν παιδικά χρόνια με τραγικές, κατά δήλωσή τους, αφηγήσεις. Περιγράφουν περιόδους ζωής που θυμούνται τον εαυτό τους να περιμένουν, να προσδοκούν, να προσπαθούν, να κοιτάνε στα μάτια ανθρώπους σημαντικούς γι αυτούς και να περιμένουν την επιβεβαίωση. Να περιμένουν ένα «μπράβο», μια αναγνώριση της προσπάθειας, μία ανταμοιβή για ό,τι έχουν καταφέρει.
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Στην ελληνική Μυθολογία αναφέρεται, πως «κάποτε ο Κιθαιρώνας, όταν ήταν άνθρωπος, συναντήθηκε με την Οργή, που του έμαθε τι αποτελέσματα έχει ο θυμός… Από τότε ο οξύθυμος νέος δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να τσακώνεται με τ’ αγρίμια.
Μια μέρα, μάλιστα, μάλωσε και με την ίδια την Οργή, οπότε αυτή βγάζει απότομα το τσεμπέρι της, τραβά μια τρίχα από τα μαλλιά της και του την πετάει. Η κάθε τρίχα όμως των μαλλιών της ήταν κι ένα φίδι, και τούτη δω, τυλίχτηκε στο λαιμό του Κιθαιρώνα και τον έπνιξε.
Γι’ αυτό από τότε λέει ο κόσμος για τον κάθε οξύθυμο, πως τον “πνίγει ο θυμός του”. Έτσι οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν: “Θυμού κράτει” δηλ. Κυριάρχησε το θυμό σου. Πνίξε τον εσύ στις αρχές του πριν σε πνίξει αυτός….»
Η σχέση του ανθρώπου με τον θυμό παρουσιάζεται συνήθως ως εχθρική. Ένας ατελείωτος πόλεμος με άγνωστο νικητή και άγνωστο ηττημένο. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, πόλεμος: «πνίξε τον θυμό σου, πριν σε πνίξει αυτός…». Στον πόλεμο δύο τρόποι καθορίζουν την έκβαση: Είτε η φυσική εξόντωση του ενός από τους δύο, είτε η αναγνώριση της ήττας από τον ηττημένο. Σε κάθε περίπτωση, το τέλος του πολέμου το αποφασίζει ο ηττημένος. Ποτέ ο νικητής.
