Με μεγάλη μας χαρά, σας παρουσιάζουμε τον πρώτο καρπό της νέας πρωτοβουλίας του ΚΕΣΜΕΘ. Μια σειρά από εκδόσεις, μεταφράσεις βιβλίων που μας ενέπνευσαν και μας εμπνέουν στη θεραπευτική και εκπαιδευτική δουλειά μας. Ξεκινάμε με τη μετάφραση του βιβλίου: “Συστημική οικογενειακή θεραπεία των ψυχώσεων” του Arnold Retzer.
Read More “Συστημική οικογενειακή θεραπεία των ψυχώσεων – Βιβλίο”
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Άνθρωποι με τους οποίους μιλάω στο γραφείο μου, μου περιγράφουν παιδικά χρόνια με τραγικές, κατά δήλωσή τους, αφηγήσεις. Περιγράφουν περιόδους ζωής που θυμούνται τον εαυτό τους να περιμένουν, να προσδοκούν, να προσπαθούν, να κοιτάνε στα μάτια ανθρώπους σημαντικούς γι αυτούς και να περιμένουν την επιβεβαίωση. Να περιμένουν ένα «μπράβο», μια αναγνώριση της προσπάθειας, μία ανταμοιβή για ό,τι έχουν καταφέρει.
του Daniel Mackler
«Πάρε Αυτά τα Σπασμένα Φτερά», ένα ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους από τον παραγωγό και πρώην ψυχοθεραπευτή Ντάνιελ Μάκλερ, το οποίο δείχνει ότι οι άνθρωποι μπορούν να θεραπευτούν πλήρως από τη σχιζοφρένεια χωρίς ψυχοφάρμακα. Σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη στο χώρο της ψυχικής υγείας και τις φαρμακευτικές βιομηχανίες αυτό δεν είναι δυνατόν. Το φιλμ εστιάζει στις ζωές δύο γυναικών –των ηρωίδων μου– που θεραπεύτηκαν από σχιζοφρένεια. Διερευνώνται οι ρίζες της σχιζοφρένειάς τους σε παιδικά τραύματα και περιγράφονται λεπτομέρειες από την πετυχημένη θεραπεία τους με χαρισματικούς ψυχοθεραπευτές. Η πρώτη γυναίκα είναι η Τζόαν Γκρήνμπεργκ (θεραπευμένη πλήρως πάνω από 50 χρόνια), συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Ποτέ δεν Σου Υποσχέθηκα έναν Κήπο με Τριαντάφυλλα». Η δεύτερη είναι η Κάθριν Πέννυ (θεραπευμένη πλήρως πάνω από 30 χρόνια), μια ψυχιατρική νοσηλεύτρια, που την ιστορία της θεραπείας της κατέγραψε ο θεραπευτής της, ο Δρ Ντάνιελ Ντόρμαν στο βιβλίο «Η Θεραπεία του Δάντη: Έξοδος από την Τρέλα». Οι αφηγήσεις τους συνυφαίνονται με συνεντεύξεις από γίγαντες στον τομέα της θεραπείας της σχιζοφρένειας, όπως από τον Δρ Πήτερ Μπρέγκιν (συγγραφέα του «Τοξική Ψυχιατρική»), τον Ρόμπερτ Γουίτακερ (δημοσιογράφο και συγγραφέα του «Τρελός στην Αμερική») και τον Δρ Μπέρτραμ Κάρον (συγγραφέα του «Ψυχοθεραπεία της Σχιζοφρένειας: Θεραπεία Επιλογής»). Επίσης στη διάρκεια της ταινίας παρουσιάζονται πάνω από 100 στιγμιότυπα από συνεντεύξεις αγνώστων στην Πλατεία Γουάσιγκτον της Νέας Υόρκης, οι οποίοι μοιράστηκαν τις απόψεις τους για τη σχιζοφρένεια. Η ταινία είναι πλήρως υποτιτλισμένη σε 19 γλώσσες.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: “Αποφάσισα να διαθέσω δωρεάν όλες τις ταινίες μου στο Youtube, γιατί θέλω να τις μοιραστώ με τον κόσμο. Μπορείτε ακόμα να αγοράσετε τις ταινίες σε DVD αν επιθυμείτε, αλλά δεν θέλω τα χρήματα να εμποδίσουν οποιονδήποτε να λάβει το μήνυμα των ταινιών. Για μια επανάσταση στη βιομηχανία της ψυχικής υγείας!” Daniel Mackler
ΠΗΓΗ: http://wildtruth.net/
Η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών, σε συνεργασία με την κοινωφελή εταιρεία ψυχοκοινωνικών παρεμβάσεων «Πορεία Υγείας» και με τον Σύνδεσμο Νέων της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος, διοργάνωσαν για δεύτερη συνεχή χρονιά σειρά συναντήσεων, υπό τον γενικό τίτλο «Διάλογοι Θεολογίας και Ψυχολογίας». Με αυτή την προσπάθεια η Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών επιχειρεί να απευθυνθεί στο «πρόσωπο» που πάσχει στην καθημερινότητα και να απαντήσει στα ερωτήματά του με την συνδρομή της ψυχολογίας. Η 2η συνάντηση πραγματοποιήθηκε το Σάββατο 6/4 στο Δημαρχείο του Βόλου και είχε τίτλο:«Δέσμιοι της ροπής στη θλίψη». Πρώτος ομιλητής ήταν ο κ. Σταύρος Γκουγκουσκίδης, Κλινικός Ψυχολόγος (M.Sc.), Συστημικός Ψυχοθεραπευτής, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: “Ψυχολογικές προσεγγίσεις για την υπέρβαση της κατάθλιψης”. Δεύτερος ομιλητής ήταν ο π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π.Λίβυος), εφημέριος Ι.Ναού Αγ. Ειρήνης Πύργου Ηρακλείου, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: “Κατάθλιψη και χριστιανική ζωή”.
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Μία πρόσφατη άνοιξη, στο πλαίσιο μίας συνεργασίας μου με ένα σχολείο, μου παρουσιάστηκε ένα πρόβλημα: Ο Γιώργος (σ.σ.: το όνομα φυσικά δεν είναι αληθινό) , ετών 12, τρομοκρατούσε όλο το σχολείο. Όλο τον προηγούμενο χρόνο ο Γιώργος, μόνος του, αλλά και ως αρχηγός μίας ομάδας παιδιών, εκφόβιζε τους πάντες: Στη διάρκεια των διαλειμμάτων στέκονταν έξω από τις τουαλέτες του σχολείου και είτε δεν άφηνε τα παιδιά να πάνε μέσα είτε, αν πήγαιναν, τα φώναζαν και τα κορόιδευαν. Στο δρόμο προς το σχολείο και από αυτό (το μεσημέρι) κορόιδευαν και χτυπούσαν τα παιδιά του σχολείου. Ακόμα και στη διάρκεια των μαθημάτων πετούσαν υπονοούμενα, απειλούσαν και έσπρωχναν άλλα παιδιά.
Η «διάγνωση» που μου δόθηκε από το σχολείο ήταν «συμπεριφορά bullying».
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Μία από τις συνθήκες που ευνοούν την εμφάνιση καταθλιπτικών αντιδράσεων είναι και αυτή στην οποία εμφανίζεται το ονομαζόμενο «Σύνδρομο Επαγγελματικής Εξουθένωσης», ή Σύνδρομο Burn-Out.
Η έκφραση αυτή χρησιμοποιείται για να κατηγοριοποιήσει ή να ομαδοποιήσει συμπτώματα που αντιμετωπίζει ένας άνθρωπος σε εργασιακό περιβάλλον, των οποίων η κλινική εικόνα είναι καταθλιπτική, με κύριο στοιχείο της την ψυχική εξάντληση.
Η συνθήκη αυτή περιλαμβάνει τρία βασικά σημεία:
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Στην ελληνική Μυθολογία αναφέρεται, πως «κάποτε ο Κιθαιρώνας, όταν ήταν άνθρωπος, συναντήθηκε με την Οργή, που του έμαθε τι αποτελέσματα έχει ο θυμός… Από τότε ο οξύθυμος νέος δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να τσακώνεται με τ’ αγρίμια.
Μια μέρα, μάλιστα, μάλωσε και με την ίδια την Οργή, οπότε αυτή βγάζει απότομα το τσεμπέρι της, τραβά μια τρίχα από τα μαλλιά της και του την πετάει. Η κάθε τρίχα όμως των μαλλιών της ήταν κι ένα φίδι, και τούτη δω, τυλίχτηκε στο λαιμό του Κιθαιρώνα και τον έπνιξε.
Γι’ αυτό από τότε λέει ο κόσμος για τον κάθε οξύθυμο, πως τον “πνίγει ο θυμός του”. Έτσι οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν: “Θυμού κράτει” δηλ. Κυριάρχησε το θυμό σου. Πνίξε τον εσύ στις αρχές του πριν σε πνίξει αυτός….»
Η σχέση του ανθρώπου με τον θυμό παρουσιάζεται συνήθως ως εχθρική. Ένας ατελείωτος πόλεμος με άγνωστο νικητή και άγνωστο ηττημένο. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, πόλεμος: «πνίξε τον θυμό σου, πριν σε πνίξει αυτός…». Στον πόλεμο δύο τρόποι καθορίζουν την έκβαση: Είτε η φυσική εξόντωση του ενός από τους δύο, είτε η αναγνώριση της ήττας από τον ηττημένο. Σε κάθε περίπτωση, το τέλος του πολέμου το αποφασίζει ο ηττημένος. Ποτέ ο νικητής.
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Κατά τον προηγούμενο αιώνα, ο γονιός ήταν ένας θεσμός που όφειλε να επιτελεστεί χωρίς συναισθήματα, αλλά με μία σειρά από διαδικασίες. Το ίδιο και ο γάμος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν αγαπιόντουσαν, αλλά ήταν σαφές το τι συνιστά γονικό ρόλο. Στις περιπτώσεις συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, η τιμωρία ήταν αυτονόητη και συνώνυμη της διαπαιδαγώγησης.
Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από το τέλος των αυθεντιών,
του Σταύρου Γκουγκουσκίδη
Η σχέση των γονιών με τα έφηβα παιδιά τους παρουσιάζει στις μέρες μας αξιοσημείωτες αλλαγές σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια. Στο παρελθόν η σχέση βασιζόταν στην απόσταση. Ο γονιός είχε και διατηρούσε μία απόσταση από τα παιδιά του. Ακόμα και στην εφηβεία. Πολλοί έφηβοι, της δικιάς μου γενιάς, για να μη μιλήσω για τις προηγούμενες, παραπονιόντουσαν ότι οι γονείς τους ήταν μακριά τους. Δεν τους στέκονταν όσο θα ήθελαν, δεν τους στήριζαν, ήταν άγνωστοι, ζούσαν παράλληλες ζωές, δεν τολμούσαν να μιλήσουν μαζί τους για προσωπικά τους θέματα.
από τον Σταύρο Γκουγκουσκίδη
Το βιβλίο αυτό ανήκει στην πολύ ενδιαφέρουσα –για μένα- κατηγορία των βιβλίων που αναφέρουν εμπειρίες, μαρτυρίες, γνώμες, απόψεις, προσωπικά βιώματα ανθρώπων που έχοντας ζήσει μία κατάσταση αποφασίζουν να μοιραστούν την εμπειρία τους αυτή με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ανήκει επίσης στην κατηγορία των βιβλίων που έρχονται για να ανατρέψουν δεδομένα και να προτείνουν διαφορετικά πράγματα από όσα μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει.
Στο βιβλίο του ο Lehmman δίνει τον λόγο στους ανθρώπους που έχουν ή είχαν στη ζωή τους αυτό που ονομάζεται ψυχιατρική εμπειρία. Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες ανθρώπων που έζησαν ή ζουν ακόμα με τα λεγόμενα «ψυχοφάρμακα». Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες και απόψεις ανθρώπων που έζησαν με τα ψυχοφάρμακα και βγήκαν από αυτά. Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες και απόψεις θεραπευτών ή υποστηρικτών ανθρώπων που έζησαν την προσπάθειά τους αυτή και στάθηκαν στο πλάι τους.
