Ο Θυμός ως σύμβουλος εσωτερικών αναγκών

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Στην ελληνική Μυθολογία αναφέρεται, πως «κάποτε ο Κιθαιρώνας, όταν ήταν άνθρωπος, συναντήθηκε με την Οργή, που του έμαθε τι αποτελέσματα έχει ο θυμός… Από τότε ο οξύθυμος νέος δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να τσακώνεται με τ’ αγρίμια. 

Μια μέρα, μάλιστα, μάλωσε και με την ίδια την Οργή, οπότε αυτή βγάζει απότομα το τσεμπέρι της, τραβά μια τρίχα από τα μαλλιά της και του την πετάει. Η κάθε τρίχα όμως των μαλλιών της ήταν κι ένα φίδι, και τούτη δω, τυλίχτηκε στο λαιμό του Κιθαιρώνα και τον έπνιξε.

Γι’ αυτό από τότε λέει ο κόσμος για τον κάθε οξύθυμο, πως τον “πνίγει ο θυμός του”. Έτσι οι αρχαίοι πρόγονοί μας έλεγαν: “Θυμού κράτει” δηλ. Κυριάρχησε το θυμό σου. Πνίξε τον εσύ στις αρχές του πριν σε πνίξει αυτός….»

Η σχέση του ανθρώπου με τον θυμό παρουσιάζεται συνήθως ως εχθρική. Ένας ατελείωτος πόλεμος με άγνωστο νικητή και άγνωστο ηττημένο. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, πόλεμος: «πνίξε τον θυμό σου, πριν σε πνίξει αυτός…». Στον πόλεμο δύο τρόποι καθορίζουν την έκβαση: Είτε η φυσική εξόντωση του ενός από τους δύο, είτε η αναγνώριση της ήττας από τον ηττημένο. Σε κάθε περίπτωση, το τέλος του πολέμου το αποφασίζει ο ηττημένος. Ποτέ ο νικητής.

Οι έφηβοι εκβιάζουν τη γονική παρουσία!

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Κατά τον προηγούμενο αιώνα, ο γονιός ήταν ένας θεσμός που όφειλε να επιτελεστεί χωρίς συναισθήματα, αλλά με μία σειρά από διαδικασίες. Το ίδιο και ο γάμος. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν αγαπιόντουσαν, αλλά ήταν σαφές το τι συνιστά γονικό ρόλο. Στις περιπτώσεις συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά, η τιμωρία ήταν αυτονόητη και συνώνυμη της διαπαιδαγώγησης.

Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από το τέλος των αυθεντιών,

Ο Έφηβος είναι το Υποκείμενο στη ζωή και τη μάθησή του.

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Η σχέση των γονιών με τα έφηβα παιδιά τους παρουσιάζει στις μέρες μας αξιοσημείωτες αλλαγές σε σχέση με τα παλιότερα χρόνια. Στο παρελθόν η σχέση βασιζόταν στην απόσταση. Ο γονιός είχε και διατηρούσε μία απόσταση από τα παιδιά του. Ακόμα και στην εφηβεία. Πολλοί έφηβοι, της δικιάς μου γενιάς, για να μη μιλήσω για τις προηγούμενες, παραπονιόντουσαν ότι οι γονείς τους ήταν μακριά τους. Δεν τους στέκονταν όσο θα ήθελαν, δεν τους στήριζαν, ήταν άγνωστοι, ζούσαν παράλληλες ζωές, δεν τολμούσαν να μιλήσουν μαζί τους για προσωπικά τους θέματα.

Βγαίνοντας από τα ψυχοφάρμακα. Παρουσίαση βιβλίου.

από τον Σταύρο Γκουγκουσκίδη

Το βιβλίο αυτό ανήκει στην πολύ ενδιαφέρουσα –για μένα- κατηγορία των βιβλίων που αναφέρουν εμπειρίες, μαρτυρίες, γνώμες, απόψεις, προσωπικά βιώματα ανθρώπων που έχοντας ζήσει μία κατάσταση αποφασίζουν να μοιραστούν την εμπειρία τους αυτή με τον υπόλοιπο κόσμο.

Ανήκει επίσης στην κατηγορία των βιβλίων που έρχονται για να ανατρέψουν δεδομένα και να προτείνουν διαφορετικά πράγματα από όσα μέχρι τώρα έχουμε συνηθίσει.

Στο βιβλίο του ο Lehmman δίνει τον λόγο στους ανθρώπους που έχουν ή είχαν στη ζωή τους αυτό που ονομάζεται ψυχιατρική εμπειρία. Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες ανθρώπων που έζησαν ή ζουν ακόμα  με τα λεγόμενα «ψυχοφάρμακα». Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες και  απόψεις ανθρώπων που έζησαν με τα ψυχοφάρμακα και βγήκαν από αυτά.  Αναφέρεται σε και περιγράφει εμπειρίες και απόψεις θεραπευτών ή υποστηρικτών ανθρώπων που έζησαν την προσπάθειά τους αυτή και στάθηκαν στο πλάι τους.

Η θεωρία της κρίσης στο άτομο, την οικογένεια, την κοινότητα. Διάλεξη.

Κρίσητου Σταύρου Γκουγκουσκίδη

 Φαίνεται πως σήμερα, περισσότερο από άλλες περιόδους, το θέμα της ΚΡΙΣΗΣ απασχολεί τους ανθρώπους. Κρίσεις φαίνεται να συμβαίνουν στις μέρες μας σε όλο τον κόσμο, σε διάφορους τομείς της κοινωνικής μας ζωής. Κρίσεις συμβαίνουν στην οικονομία, στην κοινωνία, στους θεσμούς, στην καθημερινότητά μας, στην αίσθηση της ασφάλειας του πολίτη, στη διατροφή, στον αθλητισμό, στον έρωτα, στις σχέσεις, στο γάμο, στην οικογένεια. Πολλοί μιλούν και για την κρίση του σύγχρονου ανθρώπου που πελαγωμένος στην ανασφάλεια της σημερινής εποχής αδυνατεί να σταθεί σταθερά και αξιόπιστα κάπου.

Η σχέση του ζευγαριού και η επίδρασή της στα παιδιά.

Σχέση

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Συχνά ακούω να λένε οι γονείς ότι όλα τα κάνουμε πλέον για τα παιδιά. Δεν δίνουμε καμία σημασία στον εαυτό μας διότι μας ενδιαφέρουν πρωτίστως τα παιδιά μας και μετά ο εαυτός μας.  Και εγώ τους ρωτώ: και ο σύντροφός σας σε ποια θέση του ενδιαφέροντός σας είναι; Στην καλύτερη περίπτωση τρίτος…αν μάλιστα υπάρχουν περισσότερα από ένα παιδιά…τον τοποθετούν στην γαλαρία! Και η επόμενη ερώτησή μου είναι: και η σχέση σας με τον σύντροφό σας; Αυτή σε ποια θέση είναι; – Μάλλον έξω από το λεωφορείο! Την αφήσαμε στην αφετηρία του ταξιδιού! Αυτά είναι πολυτέλειες. ..

Συναισθηματική και σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών.

Abuseτου Σταύρου Γκουγκουσκίδη

1.  «Στο μέρος όπου μένω, υπάρχει ένας λοφίσκος. Βουνό των αλόγων τον λέει ο κόσμος εδώ, μόλο που χρόνια τώρα άλογα δε βόσκουν πια εκεί. Ένας μοναχικός χορταριασμένος δρόμος οδηγεί ως επάνω. Σπάνια ξεστρατίζει άνθρωπος ίσαμε εδώ. Απ’ το ψήλωμα βλέπει κανείς ως πέρα μακριά την πεδιάδα. Τη διατρέχει ένα δίκτυο από δρόμους και δρομάκια και πάνω τους, σαν τα μυρμήγκια, κινούνται άνθρωποι μέσα στα αυτοκίνητά τους, πάνω σε ποδήλατα ή πεζοί. Βιαστικοί τρέχουν απ’ τα γύρω χωριά στην πόλη και πάλι πίσω στα χωριά. Μέσα από δρόμους κι ατραπούς διασχίζουν χωράφια και δάση. Μείνετε λίγο μαζί μου εδώ πάνω. Γιατί είναι φορές που καταφέρνω εδώ σε τούτη τη θέση να σταματήσω το χρόνο.

Η Κατάθλιψη θα συμμετέχει στις εκδηλώσεις για την επέτειο του ΟΧΙ!

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Πολύς λόγος για την κατάθλιψη τελευταία. Πολύς λόγος και πλούσια εμπειρία. Σε λίγο καιρό θα γίνουμε η πιο έμπειρη χώρα στην Ευρώπη – αν δεν έχουμε ήδη γίνει. Δημιουργήθηκε και νέος όρος για το φαινόμενο: Εθνική Κατάθλιψη. Για να μας περιλαμβάνει όλους.

Η κατάθλιψη δεν είναι ιδιότητα. Δεν είναι μία αντικειμενική πραγματικότητα.  Δεν έχει μόνιμα και σταθερά στοιχεία που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο ή πολλούς. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν άνθρωποι καταθλιπτικοί και μη. Υπάρχουν καταθλιπτικά επεισόδια που βιώνουν συγκεκριμένοι άνθρωποι, σε συγκεκριμένο πλαίσιο και με συγκεκριμένη χρονική διάρκεια.

Η κατάθλιψη είναι ένα προσωπικό βίωμα. Μία καθολική υποκειμενική εμπειρία  δυσκολίας στην κίνηση, έλλειψης ενέργειας, έλλειψης  ορμής, απουσίας ευχαρίστησης, εσωτερικής βύθισης και εγκλωβισμού, αδιεξόδου και έντονου ψυχικού πόνου. Περιγράφεται λιτά, αλλά καθαρά με την φράση: «Θέλω, αλλά δεν μπορώ».

Σχολική φοβία ή διεκδίκηση ικανοποίησης των προσωπικών αναγκών;

του Σταύρου Γκουγκουσκίδη

Ένα μικρό κορίτσι ξεκίνησε την …επανάστασή του μέσα στην οικογένεια. Μία μέρα, όπως όλες τις άλλες, άρχισε να κλαίει και να οδύρεται. «Δεν θέλω το σχολείο. Δεν θέλω να πάω στο σχολείο. Εκεί τα παιδιά δεν με παίζουν! Δεν μου αρέσει!». Οι γονείς πέφτουν επάνω του με τις συνήθεις τακτικές τους. «Εσύ μπορείς! Θα τα καταφέρεις! Πάντα τα καταφέρνεις! Θα το ξεπεράσεις και αυτό!»

Καλές και άγιες οι προθέσεις των γονιών. Καλοί γονείς. Αγαπάνε τα παιδιά τους. Θέλουν το καλό τους και προσπαθούν με κάθε τρόπο.  Όμως, εδώ η κατάσταση φαίνεται να τους ξεπερνά.

Αρέσει σε %d bloggers: